Steeds meer begin ik mij te storen aan het in vrijwel alle media uitgerolde verhaal, dat de coronacrisis leidt tot grotere kansenongelijkheid in het onderwijs omdat kinderen – en dan vooral de kinderen die toch al achter liepen - met een vrijwel niet meer in te halen leerachterstand worden opgezadeld.
Om nog iets van die onoverbrugbare achterstand goed te maken, zetten we straks met de door de overheid toegezegde eenmalige injectie van 8,5 miljard volop in op het bijspijkeren van de vakken rekenen en taal. Die zijn immers, zo is de gedachte, cruciaal voor het succes van een leerling. En dus trekken we de lade met bijlessen, huiswerkbegeleiding en zomerscholen open om er voor te zorgen dat we deze achterstand zo snel mogelijk inhalen.
Achterstand
Ondertussen hebben onze kinderen geen idee wat er allemaal gebeurt. Opeens valt thuis en op school het woord ‘achterstand’. Maar wat bedoelen we daar precies mee? Achterstand op wie, op wat? Op een tijd zonder corona? Door ons blind te staren op het begrip ‘leerachterstand’ gaan we voorbij aan wat kinderen wél geleerd hebben, hoe ze zich staande weten te houden – of niet, hoe ze naar zichzelf, school en de anderen kijken. Het woord suggereert dat kinderen thuis niks geleerd hebben. Is de ontwikkeling van het kind dan abrupt tot stilstand gekomen? En wat heb je het hardst nodig als je je afvraagt wat er allemaal gebeurt in de wereld en hoe je met zo’n situatie omgaat? Zijn dan uitgerekend taal en rekenen de vakken waarmee we weer wat greep op ons leven kunnen krijgen?
Druk
Door ons blind te staren op het begrip ‘leerachterstand’ gaan we voorbij aan de krachtsinspanning die kinderen, hun ouders en docenten geleverd hebben. En zetten we alles en iedereen onder druk. Ouders, leerkrachten, scholen en schoolbesturen worden opgejaagd om het jaar leerachterstand dat onze kinderen hebben opgelopen zo snel mogelijk weg te werken. Deze aanpak gaat vrijwel zeker mislukken. Misschien, heel misschien, halen we met de nieuwe miljarden het taal- en rekenniveau op onder het motto: stort je op je sommen en vergeet gauw wat er gebeurd is. Deze benadering gaat echter volledig voorbij aan wat kinderen meegemaakt hebben.
Cultuuronderwijs
Geef voorrang aan cultuuronderwijs en besteedt tijd en aandacht aan wat ze wél geleerd hebben, aan hoe ze zichzelf staande houden in deze tijd en in deze wereld. Laat ze hun verhalen vertellen (taal!), laat ze lol hebben met elkaar (en met rekenen), maak ze sterker en speel in op het verlangen naar school en leren. Want wie had ooit gedacht dat onze pubers zo hartstochtelijk naar school zouden verlangen?
Meer tijd en aandacht
Waarom houden we de kinderen niet gewoon een jaar langer op school op kosten van de staat? Waarom nemen we niet wat meer tijd om aandacht aan de ontwikkeling van het kind te besteden? Niet alleen aan zijn cognitieve ontwikkeling, maar misschien nog wel meer aan zijn ontwikkeling als persoon (emotioneel, sociaal, creatief en lichamelijk). En daarbij alles wat het afgelopen jaar is gebeurd een plaats te geven. Laten we daarom voorrang geven aan het cultuuronderwijs. Want dat geeft het kind de ruimte, de mogelijkheden én de vaardigheden om zich als persoon verder te ontwikkelen. En dat is op dit ogenblik toch belangrijker dan rekenen en taal?
Reageren of meepraten? Stuur een mail naar info@kc-r.nl of praat mee op social media met #cultuuronderwijsjuistnu