Eén van mijn favoriete Netflix-series is de dramareeks ‘Sex Education’. De serie speelt zich af op een middelbare school in een fictief Brits dorp genaamd Moordale. Het verhaal gaat over tieners van verschillende genderidentiteiten, seksuele oriëntaties en afkomst die worstelen met seks, liefde en hun identiteit.
De serie kent drie seizoenen en elk seizoen werkt toe naar dezelfde climax: de schoolmusical. Onder leiding van de muziekdocent verbeelden en verklanken de leerlingen hun seksuele ontdekkingsreis. Dit mondt iedere keer uit in een clash tussen conservatieve krachten (gepersonifieerd door de schooldirecteur) en progressieve waarden en verworvenheden (gepersonifieerd door de moeder van een van de hoofdpersonen, seksuoloog dr. Jean F. Milburn).
Wat mij vooral raakt is dat deze serie zo mooi laat zien hoe kunst inclusie vleugels kan geven. Door het menselijk tekort uit te vergroten (een beproefd procedé van comedy) krijgen we een spiegel voorgehouden. Daarin zien we helder welke competenties en vaardigheden er nodig zijn om mensen werkelijk te betrekken. Om ze in te sluiten bij gratie van het verschil. Juist waar we daarin tekortschieten zit het echte leermoment. Of zoals de cineast Woody Allen het eens zei: ‘Comedy is Tragedy plus time’.
Wat mij vooral raakt is dat deze serie zo mooi laat zien hoe kunst inclusie vleugels kan geven.
Het is misschien niet zo voor de hand liggend maar ik kan het niet helpen een parallel te zien met cultuuronderwijs als spiegel en onze diverse stad als het middelpunt voor inclusie. En misschien een inspiratie voor iedereen die de komende jaren nieuwe wegen wil verkennen met de diverse stad als het middelpunt van het Rotterdamse cultuuronderwijs.